Elimdeki telefonu o kadar sıkmışım ki canım yanıyor
Kalkıyorum, dört adımda bitirdiğim koridoru, sendeleye sendeleye geçiyorum
Televizyonu açıyorum, tüm salon aydınlanıyor
Rahatsız oluyorum
Fakat sessizlik istemiyorum, ses olmalı, bir şeyler seyretmeliyim, unutmalıyım
Unutmalıyım nerede olduğumu, kiminle
Unutmalıyım neden burada olduğumu
Uzanıyorum kanepeye, elimde hala telefonum
Çalmamasını bekliyorum
Doğruluyorum
Pencereye yöneliyor
Yokuş aşağı hızla seyreden araçları izliyorum
Ağlıyorum
Karşı binaya takılıyor gözlerim
Hiç ışık yok
Bir tane bile
Sabah olsun istiyorum
Artık sabah olmalı
Şöyle bir kez daha
Son kez bakıp gözlerin
Hoşça kal demek istiyorum
Hoşça kal demeni istiyorum
Dayanamıyorum
Televizyonu kapatıyor, içeri geçiyorum
Oda kırk derece ya da bana öyle geliyor
Yatağın boş, sağ kısmına geçiyor, uzanıyorum
Elimi sola uzatıyorum
Yaşadıklarımla zıt, bir ferahlık hissediyorum
Dokunmak iyi geliyor
Bir huzur kaplıyor içimi aniden
Nedensiz
Aşk, işte aşk
Telefonum hala elimde
Çalmamasını beklerken uykuya dalıyorum